Schrijven over gebeurtenissen uit je eigen leven, is als schelpen zoeken in het zand
Ik kneed woorden graag tot ze precies vertellen wat ik voel, net zoals ik op het strand schelpen zoek en ze mooi rangschik. Of het nu gaat om iets groots of alledaags, ik schrijf altijd over ‘gewone’ dingen voor ‘gewone’ lezers– voor mensen zoals als jij en ik.
Liefde en loslaten: mijn verhaal met een partner met autisme
Meer dan twintig jaar was ik getrouwd met een man met autisme. Het was een relatie vol strijd en uitdagingen, waarin ik keer op keer vocht voor een goed leven voor onze kinderen, voor hem en voor mezelf. In deze podcast deel ik eerlijk en open wat het voor mij zo moeilijk maakte om met hem samen te leven. Ik vertel over de twijfels, de lastige momenten, en uiteindelijk mijn keuze om voor mezelf te kiezen. Als je zelf met soortgelijke gevoelens worstelt, hoop ik dat mijn verhaal je steun en herkenning kan bieden.
Bloeiende verhalen
Wat ik het allerleukst vind aan mijn werk? De mensen, zonder twijfel! Ja, het klinkt misschien cliché, maar de vreugde die ik ervaar als ik met een groep vrouwen werk, is onbeschrijfelijk. Ieder van ons heeft unieke verhalen en dromen die het waard zijn om verteld te worden.
Vlak na mijn studie Nederlands, Tekstwetenschappen en Communicatie startte ik mijn eigen taalbureau, waar ik – tot op de dag van vandaag – mensen leer betere teksten te schrijven.
Als jij de woorden vindt om datgene wat jou bezighoudt te delen, maak je niet alleen jezelf sterker, maar inspireer je ook anderen om hetzelfde te doen. Hoe geweldig is dat?
Hoe ouder hoe gekker
Zomer ’23 besloot ik mijn creativiteit te omarmen met een beginnerscursus fotografie. We kregen de opdracht om beweging vast te leggen, en een medecursist maakte deze spontane foto van mij. Ik ben er dol op! Het is een beetje gek, een beetje verrassend – precies zoals het leven zou moeten zijn. Ze zeggen toch: hoe ouder, hoe gekker? Nou, dat lijkt zeker voor mij op te gaan!
Ineke, dansend aan zee
Eerlijk is eerlijk: ouder worden vond ik best een beetje spannend. Het beeld van eenzaamheid op latere leeftijd spookte soms door mijn hoofd. Dus, vlak voor mijn 60e verjaardag, ging ik alleen naar Terschelling om tot rust te komen en die gedachte te verwerken.
Ik wandelde uren langs het strand, maakte foto’s en schreef. Op een ochtend ontmoette ik Ineke, die vrolijk door de branding danste en zonder aarzeling het koude water in dook. We spraken over haar leven, haar uitdagingen. Haar blije lach, haar plezier met hond Bello … ze sprakken boekdelen.
Terug in mijn hotel bekeek ik de foto’s van Ineke & maatje Bello en voelde een diepe rust over me komen. Als zij op haar 68e zo voluit kan genieten, dan kan ik dat ook.
Waar word jij blij van? vroeg de therapeut
Na de scheiding met mijn man, die autisme heeft, kwam ik bij een psycholoog terecht. In ons eerste gesprek stelde hij me een vraag die insloeg als een bom: ‘Waar word jij blij van?’ Ik wist niks te noemen waar ik nog blij van werd. Ik was leeg.
Die vraag bleef rondzingen in mijn hoofd. Dagen later begon er iets in mij op te borrelen. Ik dacht terug aan mijn kindertijd en herinnerde me dat ik vroeger genoot van zingen, dansen, muziek maken, lezen, gedichtjes schrijven, knutselen. De herinneringen voelden als oude vrienden die terugkeerden.
Schrijven werd mijn uitlaatklep. Ik begon met de morning pages van Julia Cameron en daarna schreef ik steeds vaker over mijn huwelijk, over ons bijzondere gezin en over het verdriet, gemis en de eenzaamheid van al die jaren.
In de herfst van 2014 besloot ik een boek te gaan schrijven. Nu, tien jaar later, ben ik bezig met de laatste fase van mijn roman. Door dit proces veranderde ik van slachtoffer naar de held in mijn eigen verhaal.
