Inspiratie voor jou
Stoeien met de wind, dat is wat schrijven en fotograferen voor mij betekenen. Het is spelen met wat ik zie, hoor en voel, en al spelend breng ik orde in de chaos. Het geeft me kracht en laat me mijn eigen pad kiezen, ongeacht de invloeden om me heen.Wat ik jou hier wil bieden, is precies dat: doorzettingsvermogen, kracht en inspiratie.
Laat je meenemen door de wind en vind houvast in de woorden van anderen voor jouw eigen verhaal.
Ruimte voor je emoties
Emoties horen bij het leven, ook al vinden we ze soms lastig en proberen we ze weg te duwen. Maar hoe meer je ze negeert, hoe vaker en sterker ze terugkomen – net als een kind dat aandacht vraagt.
Met Zinnenbeelden geef je je emoties de ruimte door ze op papier te zetten. Schrijven helpt om de storm te laten liggen. Dat is de kracht van Zinnenbeelden. Precies zoals Rumi het in De Herberg verwoordt.
De herberg – Rumi
Dit mens-zijn is een soort herberg
Elke ochtend weer nieuw bezoek.
Een vreugde, een depressie, een benauwdheid,
een flits van inzicht komt
als een onverwachte gast.
Verwelkom ze; ontvang ze allemaal gastvrij
zelfs als er een menigte verdriet binnenstormt
die met geweld je hele huisraad kort en klein slaat.
Behandel dan toch elke gast met eerbied.
Misschien komt hij de boel ontruimen
om plaats te maken voor extase.
De donkere gedachte, schaamte, het venijn,
ontmoet ze bij de voordeur met een brede grijns
en vraag ze om erbij te komen zitten.
Wees blij met iedereen die langskomt
de hemel heeft ze stuk voor stuk gestuurd
om jou als raadgever te dienen.
Bron: gedichtenbundel.nl
Voorbeeld
Hier jouwprachtige headline Your content goes here. Edit or remove this text inline or in the module Content settings. You can also style every aspect of this content in the module Design settings and even apply custom CSS to this text in the module Advanced...
Schrijven zonder bagage
Schrijven zonder bagage Laat jouw belemmerende gedachten los ‘Veel plezier met de oefening!’ roep ik. Ik kijk hoe de deelnemers hun pen en papier pakken en twee-aan-twee aan de slag gaan. Mijn verhaal is blijkbaar duidelijk en ze hebben er zin in....
Je weet niet wat je ziet
Hier jouwprachtige headline Your content goes here. Edit or remove this text inline or in the module Content settings. You can also style every aspect of this content in the module Design settings and even apply custom CSS to this text in the module Advanced...
Eikenvruchttheorie
'We are making photographes to understand what our lives mean to us' (Ralph Hattersley) Kijk naar binnen, niet naar buitenVerhalen, boeken ... vanaf dat ik een klein meisje was fascineren ze me enorm. Woorden en zinnen worden in mijn hoofd tot mensen, tot...
Eikenvruchttheorie
'We are making photographes to understand what our lives mean to us' (Ralph Hattersley) Kijk naar binnen, niet naar buitenVerhalen, boeken ... vanaf dat ik een klein meisje was fascineren ze me enorm. Woorden en zinnen worden in mijn hoofd tot mensen, tot...
Bericht 3
Hier jouwprachtige headline Your content goes here. Edit or remove this text inline or in the module Content settings. You can also style every aspect of this content in the module Design settings and even apply custom CSS to this text in the module Advanced settings....
Bericht 2
Hier jouwprachtige headline Your content goes here. Edit or remove this text inline or in the module Content settings. You can also style every aspect of this content in the module Design settings and even apply custom CSS to this text in the module Advanced settings....
Bericht 1
Hier jouwprachtige headline Your content goes here. Edit or remove this text inline or in the module Content settings. You can also style every aspect of this content in the module Design settings and even apply custom CSS to this text in the module Advanced...
Hello world!
Welcome to WordPress. This is your first post. Edit or delete it, then start writing!
Ellie groef tijdens de schrijfweek in het zonovergoten Marrakech diep in haar herinneringen. De opdracht was eenvoudig, maar uitdagend: denk terug aan iets dat je als kind onweerstaanbaar vond. Iets waarvoor je met rode wangen en gloeiende benen tegen de winterse wind in fietste, vol verwachting. Een smaak die je haast kon proeven nog voor je het at. Een geur die je naar huis leidde. Wie zat er om je heen? Wanneer was dat? En vooral: hoe voelde dat moment?
Ellie schreef over kerst bij haar thuis, over hoe ze als klein meisje het feest beleefde. Haar woorden weefden een warme deken van geuren, smaken en herinneringen, alsof ze het allemaal opnieuw proefde en rook.
Haar verhaal bracht ons allemaal terug naar onze eigen kindertijd, naar die momenten vol warmte en verwondering, waarin kleine dingen groot geluk brachten.
Huzarensalade met Kerst
Op kerstavond werden we wakker gemaakt. We gingen naar de nachtmis en daarna hadden we onze kerstmaaltijd. Wij mochten alle kaarsjes aansteken in huis en de lampen gingen uit. Op tafel lag het door mijn moeder geborduurde kerst-tafelkleed en stond het kerstservies dat mijn ouders kregen met hun twaalfenhalf jarige bruiloft. Delfts blauw noemden ze het.
Voor ons bord stond een kaarsenstandaard met ons eigen kaarsje. De mijne stond in een sneeuwmannetje. We kregen druivensap in wijnglazen en aten huzarensalade, de specialiteit van mijn vader.
Mijn vader was vroeger kok geweest en van kinds af aan hielpen we mee met snijden. De kleintjes de appels en augurken en mijn oudere broer en zus het vlees en de aardappelen. Een hele dag deden we erover.
Als alles gesneden was mengde mijn vader het met zijn hand in grote zinken teilen, waar we vroeger als peuter in gewassen werden. Hij leerde ons professioneel proeven door een beetje te smakken. Helemaal perfect zei hij dan, alleen nog een beetje worcestersaus!
De huzarensalade werd opgediend in grote ovale schalen, waarvan er minimaal drie klaarstonden in de koelkast want ook 2e kerstdag aten we huzarensalade.
Tijdens deze kerstmaaltijden leerden wij met mes en vork eten. We aten veel. Heel veel. En alleen maar huzarensalade, hooguit met wat stokbrood. Als we klaar waren met eten zong mijn moeder:
Wie heeft er de beurt om te blazen vandaag?
Dat doet onze Elly, die doet het zo graag
Fuut fuut fuut fuut fuut fuut
Wie blaast de kaarsjes nu uit?
En dan mocht ik de kaarsjes uitblazen. Waarvan ik nog steeds de geur kan ruiken als ik eraan terugdenk.
Jouw verhalen zitten al in je; je hoeft ze alleen maar op te schrijven
Twijfel je of je wel iets hebt om op te schrijven? Of denk je stiekem dat je geen schrijver bent? Laat die gedachten los, want jouw verhalen zitten al in je. Je hoeft ze alleen maar te ontdekken en op papier te zetten.
Stel je voor: jij, in een inspirerende omgeving, samen met andere vrouwen. Geen druk, geen oordeel, alleen ruimte om te schrijven en jezelf te ontdekken. Want schrijven is geen kunstje, het is een reis naar binnen. En daarbinnen zit alles al: jouw unieke verhalen, jouw stem, jouw kracht. Het enige wat je nodig hebt, is dat zachte duwtje om ze naar buiten te laten komen.
Scène uit mijn aankomende roman Vluchtdier
Voorzichtig til ik het wipstoeltje van de vloer en loop ermee naar de keuken. Fido’s hoofdje rolt opzij. Ik sta acuut stil. Hij mag niet weer wakker worden. Chris kan elk moment thuiskomen en ik ben nog niet eens toegekomen aan de aardappels schillen. Hoe doen andere moeders dat? Fido is inmiddels een halfjaar en ik heb nog steeds geen ritme ontwikkeld. Ik kom nergens aan toe. De hele dag ben ik met mijn kind bezig. Hij slaapt nauwelijks. Als ik een rammelaar in zijn knuistje stop, slaat hij er een of twee keer wild mee heen en weer, laat het uit zijn handen vallen en zet het op een brullen. De huisarts heeft hem al twee keer uitgebreid onderzocht, maar ze kan niks vinden. Darmkrampjes, dat zou het probleem kunnen zijn. De venkelthee doet niks. In huis loop ik de hele dag rond met mijn baby in de buikdrager. Zelfs buiten draag ik hem op mijn buik omdat hij dan tenminste slaapt.
Met één hand schuif ik het wipstoeltje op het aanrecht en met de andere veeg ik de vuile vaat opzij. In godsnaam, blijf slapen. Fido trekt zijn rechtermondhoek naar boven. Ik houd het stoeltje stil. Als hij wakker wordt begint het feest weer van voren af aan. Ik zie hoe zijn buikje opbolt en dan weer inzakt. Tussen zijn lippen ontstaat een glanzend rond belletje. Ik bedwing mezelf om niet met mijn wijsvinger tegen het belletje aan te tikken.
Ik trek de la langzaam open, pak het aardappelschilmesje en duw hem zacht weer dicht. In slow motion voer ik de handelingen uit die ik normaal in een paar seconden doe. Alles om maar zo min mogelijk geluid te maken. Dan draai ik de kraan open. Ik schrik. Wat een kabaal. Fido lijkt het niet te storen. Hij slaapt rustig verder.
Ik open de pot rode kool met appeltjes. Met een vork trek ik de slierten uit de pot in de pan. Als beide pannen op het vuur staan, klik ik de waterkoker aan. Het is een maaltijd van niks, maar het is snel klaar. Als de rookworst in het kokende water ligt, kan ik misschien een kwartier op de bank mijn ogen dichtdoen tot de aardappels koken. Al is het maar vijf minuten.
Klik. Het water kookt. Het geluid is niet eens zo hard, maar hard genoeg om Fido wakker te maken. Met grote verschrikte ogen kijkt hij om zich heen en zet het dan op een brullen. Hij loopt rood aan. Ik moet iets doen. Ik moet hem pakken. Maar mijn handen hangen bewegingloos langs mijn lijf. Wat ik ook zou willen doen, ik doe het niet. Dan draai ik mijn rug naar de keukenkastjes en zak door mijn knieën op de keukenvloer. Mijn achterhoofd druk ik tegen het koude materiaal van het kastdeurtje en ik richt mijn blik op het witte plafond boven mij. Mijn armen liggen als twee vreemde attributen naast me en mijn benen liggen gestrekt voor me. Op de achtergrond hoor ik mijn zoon brullen.
Net als de eikenvrucht: jouw verhalen zitten al in je, je hoeft ze alleen nog maar op te schrijven
Wij mensen zijn als een eikenvrucht die alles in zich draagt om een prachtige boom te worden. Ook wij dragen alles in ons wat nodig is om te schrijven: de ervaringen, de gevoelens en gedachtes. Tijdens deze retraite leer je hoe je die verhalen kunt laten groeien. Het enige wat je hoeft te doen, is beginnen.
Verhalen die me bij zijn gebleven
Heb je ooit een boek gelezen dat je compleet betovert? Voor mij was dat Verboden schrift van Alba de Céspedes. De manier waarop ze schrijft, zo indringend, zo dichtbij – het voelde alsof ik zelf in dat verhaal leefde. Dit soort boeken blijft bij je, ze veranderen je een beetje. Dit zijn nog een paar titels die dat met mij hebben gedaan.
